همزمانی تقریبی پایان کار تیم ملی بسکتبال در کاپ آسیا و والیبال در لیگ ملت‌ها، ناخودآگاه ذهن بسیاری از ورزشی‌ها را به مقایسه عملکرد این دو تیم سوق می‌دهد. دو تیمی که هر دوی آنها پیش از این از روزهای خوب و نسل طلایی خود خداحافظی کرده بودند و دوران افت خود را سپری می‌کردند. با این حال نتایج اخیر دو حس کاملاً متفاوت را درباره این دو رشته محبوب در ذهن ورزش‌دوستان ایجاد کرده است.

محسن آجرلو
خبرنگار
 دوران اوج بسکتبال از اواسط دهه 80 با قهرمانی در رقابت‌های 2007 آسیا آغاز و تقریباً تا آخرین قهرمانی در سال 2015 و اوایل دهه 90 ادامه داشت. دورانی که با نسل طلایی‌اش سه قهرمانی در آسیا و حضور در المپیک و جام جهانی را برای ایران به ارمغان آورد و ایران را آقای بسکتبال آسیا کرد. از آن پس بسکتبال ایران سال به سال بدتر شده و دوران افول طولانی را سپری می‌کند.
 در والیبال اما با توجه به کارهای مقدماتی انجام شده در دهه‌های هفتاد و هشتاد، رشد موشکی از اوایل دهه 90 و با حضور ولاسکو آغاز شد. ورود تیم ایران به سطح اول والیبال دنیا و تجربه کردن لیگ جهانی در کنار تمام رویدادهای معتبر این رشته، دوران اوج خوب اما کوتاهی را برای این رشته رقم زد. دورانی که شاید بشود گفت در بهترین حالت پس از المپیک برزیل پایان یافت و این رشته را وارد سراشیبی کرد.
 
از امید محض تا‌ تردید و ابهام
دوران نزولی والیبال که شاید بتوان با تقریب خوبی از المپیک برزیل تا توکیو تقسیم‌بندی‌اش کرد، منجر به تغییر نسل و رویکرد جدی شد. جایی که مربی ایرانی روی کار آمد و با یک تغییر نسل کامل، تیم جدیدی راهی لیگ ملت‌ها شد. تیمی که نمایش‌اش در لیگ ملت‌ها تمام دنیا را خیره کرده و دوباره خیلی‌ها را طرفدار والیبال کرده است.
پروسه تغییر نسل در والیبال با توجه به اقدامات فوق‌العاده صورت گرفته، به بهترین شکل ممکن صورت گرفت و حتی منجر به کسب نتیجه قابل قبول هم شد. نسلی که ترس کنار رفتن ستاره‌های گذشته و نسل طلایی والیبال را از بین برد و اتفاقاً همه را به آینده این تیم امیدوار کرد. در بسکتبال اما همه چیز وارونه است. دوران افول و قرار داشتن این رشته و تیم ملی‌اش در یک سراشیبی ناتمام، آنقدر طولانی شده که همه را خسته کرده. از آن بدتر وقتی تیم ملی با تمام داشته‌هایش در کاپ آسیا به اردن می‌بازد و به جمع چهار تیم برتر هم نمی‌رسد، باید با تلخی هرچه تمام‌تر باور کنیم که آقای بسکتبال آسیا حالا شاید جایی در بین چهار تیم برتر هم نداشته باشد.
در یک جمله اگر بخواهیم شرایط این دو رشته را با هم مقایسه کنیم، والیبال را مساوی امید محض به آینده می‌بینیم و بسکتبال را مظهر بیم و ترس و شاید هم نا‌امیدی.
 آغاز فوری تغییر و تلاش
 برای آینده
نسل طلایی والیبال در شرایطی کنار رفتند که شاید هنوز هم جزو بهترین‌های دنیا و  با کیفیتی در سطح جهانی باشند. با این حال رخوت ایجاد شده در آن تیم و عدم انگیزه برای رشد و تلاش بیشتر، اجازه رشد و رسیدن به درجات بالاتر را به تیم ایران نمی‌داد و پس از مقاومت‌های بسیار، المپیک توکیو به همه ثابت کرد که زمان تغییر نسل فرا رسیده است. در بسکتبال اما در کنار نبود جسارت لازم برای تحول تیم، نبود نفرات جایگزین و خالی بودن این رشته از بازیکنان آینده‌دار و مستعد، دست‌های هر مربی و مسئولی را لرزان و متزلزل می‌کند. درست مثل همین ماه‌های اخیر که جواد داوری برای تغییرات دست دست می‌کند و زمان کم باقیمانده به رقابت‌های آتی را بهانه دست نزدن به ترکیب عنوان می‌کند. کاری که در والیبال با پرورش چندین نسل با قامت و تکنیک استاندارد از سال 2015 انجام شده، حالا نیاز مبرم بسکتبال است. کار بزرگی که باید سال‌ها پیش آغاز می‌شد و همین حالا هم برای انجام آن دیر شده است.
با این حال اگر جواد داوری قصد کار درست و اصولی در بسکتبال دارد، باید به جای دادن امتیاز و پست به آدم‌هایی که به خاطر انتخابات وام‌دار آنهاست، قید نتیجه‌گرایی در تیم ملی در کوتاه مدت را بزند و در کنار ایجاد تغییر در تیم ملی، روند و سیستم خوبی را برای ساخت نسل‌های آینده این رشته پایه‌ریزی کند. نسل‌هایی که می‌توانند در سال‌های پایانی این دهه، یک تیم ملی آینده‌دار و پویا را به بسکتبال داده و ایران را یک بار دیگر به یکی از قدرت‌های اصلی قاره کهن تبدیل کنند.

ZOOM

کاری که در والیبال با پرورش چندین نسل با قامت و تکنیک استاندارد از سال 2015 انجام شده، حالا نیاز مبرم بسکتبال است. کار بزرگی که باید سال‌ها پیش آغاز می‌شد و همین حالا هم برای انجام آن دیر شده است.
با این حال اگر جواد داوری قصد کار درست و اصولی در بسکتبال دارد، باید به جای دادن امتیاز و پست به آدم‌هایی که به خاطر انتخابات وام‌دار آنهاست، قید نتیجه‌گرایی در تیم ملی در کوتاه مدت را بزند و در کنار ایجاد تغییر در تیم ملی، روند و سیستم خوبی را برای ساخت نسل‌های آینده این رشته پایه‌ریزی کند.

 

سعید ارمغانی که با تیم ملی بسکتبال به ایران بازنگشته، در اولین اظهار نظر رسمی خود درباره نتیجه تیم ملی در کاپ آسیا و شکست برابر اردن در یک چهارم نهایی، اگرچه اعلام کرده که باخت را توجیه نمی‌کند اما ده‌ها دلیل و اتفاق یک ماه اخیر را برای این ناکامی ردیف کرده است. از سفر اتوبوسی در سوریه تا زمان کم و مصدومیت بازیکنان تا چندین مورد و نکته دیگر که اکثر آنها جزو اتفاق‌های رایج ورزش و سفرهای تیم‌های ملی است. او در نهایت هم در کنار همه اینها، آسمان و ریسمان می‌بافد و با تکرار بدیهیات، دقیقاً همان توجیهی را می‌کند که می‌گوید قصد گفتنش را ندارد: «در یک تورنمنت به‌دلیل اینکه بازی‌ها مداوم هستند، امکان دارد یک تیم در یک مسابقه آنطور که باید در زمین خوب نباشد و ریتم بازی را از دست بدهد. اگر همه این موارد را کنار هم قرار دهیم یک توضیح کوچک درباره باخت تیم ملی است، اما واقعاً نمی‌خواهم موضوع را لوث کنم و پشت این موارد پنهان شوم. واقعیت‌هایی بود که اتفاق افتاد و بازیکنان تیم ملی همه تلاش خود را کردند تا یک تصویر خوب از بسکتبال ایران در آسیا نشان دهند. به طور کلی اما شخصاً روند تیم ملی را رو به رشد می‌بینم.» او همچنان از تزریق جوان‌ها حرف می‌زند و همزمان از زمان کم باقی‌مانده تا پنجره بعدی انتخابی جام جهانی می‌گوید؛ موضوعی که در عمل هرگونه تغییر خاص در ترکیب تیم ملی را منتفی می‌کند و واضح است که به جز موارد خاص، همین تیم با همین ترکیب راهی رقابت با ژاپن در پنجره چهارم انتخابی جام جهانی می‌شود. او البته در پایان قول‌هایی می‌دهد که در صورت اجرا، می‌توان به آینده و عملکرد بلندمدت او امیدوار بود: «جوانسازی تیم ملی باید بتدریج انجام شود و به زمان و کار مداوم نیاز داریم. البته تأکید می‌کنم که اگر سال‌ها هم تمرین کنیم، تا زمانی که جوانان ما میدان بین‌المللی نبینند نتیجه‌ای حاصل نمی‌شود. تا وقتی در مسابقات بین‌المللی نباشیم و بازیکنان مجبور نباشند که استعدادهای خود را شکوفا کنند، نتیجه‌ای نمی‌گیریم. از الان شروع کرده‌ایم و باید زمان بدهیم.» ارمغانی اگر همین جملاتی که بر زبان آورده را عملی کند و با تزریق و کشف جوان‌ها و میدان دادن به آنها، نسل آینده بسکتبال را حتی به قیمت نتایج ضعیف پایه‌ریزی کند، بزرگترین کمک را به بسکتبال کرده و نام ماندگاری از خودش به جا گذاشته است.

هروی: رقابت‌های زیادی را از دست دادیم

سید شهرام هروی در گفت‌و‌گویی که محورش برگزاری رقابت‌های تیمی جهان به صورت مجزا است، روی از دست رفتن رقابت‌های زیاد برای ایران در سال جدید دست می‌گذارد.
سرمربی تیم ملی کاراته ایران با اشاره به تصمیم فدراسیون جهانی در خصوص برگزاری مسابقات تیمی قهرمانی جهان گفت: «ایده بسیار خوبی است، که باید سال‌ها قبل اجرایی می‌شد. کاراته برای بازگشت دوباره به بازی‌های المپیک در کنار رایزنی مسئولان رده بالای جهان، به تحول در بخش‌های مختلف اجرایی و فنی نیاز دارد و قطعاً برگزاری رقابت‌های تیمی قهرمانی جهان ایده بسیار خوبی در همین راستا خواهد بود.»
سرمربی تیم ملی ادامه داد: «رقابت‌های تیمی عیار واقعی کاراته یک کشور را به نمایش می‌گذارد. مسابقات تیمی در هر دوره همراه با رقابت‌های انفرادی برگزار می‌شود و به دلیل جذابیت  بسیار مورد توجه قرار می‌گیرد. WKF می‌تواند با نگاه متفاوت به نوع و کیفیت، رقابت‌های تیمی را به صورت مجزا با شرایط بهتری برگزار کند که مطمئن باشید بیش از گذشته مورد توجه قرار می‌گیرد. ایران سه دوره متوالی مدال طلای تیمی را در مسابقات جهانی کسب کرد و خود را به عنوان یکی از مدعیان و قطب‌های اصلی کاراته دنیا معرفی کرد.»
هروی در خصوص اعلام زمان و مکان برگزاری مرحله نهایی مسابقات کاراته وان گفت: «تمرکز ما روی رقابت‌های کاراته وان باکو و سری A ترکیه است. فدراسیون هم قول داده شرایط اعزام تیم ملی را به این دو رویداد مهم فراهم کند. در سال جدید میلادی مسابقات مهمی را از دست دادیم که با حضور در این دو رویداد تا حدود زیادی جبران خواهد شد.»

دوومیدانی‌کاران به دنبال اردوی متمرکز

مسابقات دوومیدانی در بازی‌های همبستگی کشورهای اسلامی طی روزهای 17 تا 22 مرداد ماه به میزبانی شهر قونیه در کشور ترکیه برگزار می‌شود و تیم ملی دوومیدانی ایران هم در هر دو بخش مردان و زنان قهرمانان خود را به این مسابقات اعزام می کند.
ریحانه مبینی (پرش طول)، فرزانه فصیحی (100 متر)، مهسا میرزا طبیبی (پرش با نیزه) به همراه تکتم دستار بندان (800 متر)، احسان حدادی (پرتاب دیسک)، حسن تفتیان (100 متر)، مهدی پیرجهان (400 متر با مانع)، علی فتحی‌گنجی (پرتاب نیزه)، حسین رسولی (پرتاب دیسک)، مهدی صابری (پرتاب وزنه)، سید امیر زمان‌پور (5 هزار متر)، رضا مقدم (پرتاب چکش)، مسعود کامران (110 متر با مانع)، حمیدرضا کیا (پرش سه‌گام)، محمد حسین ابارقی (200 متر) و مرتضی ناظمی (پرتاب وزنه) 16 دوومیدانی‌کاری هستند که به این رقابت‌ها اعزام می‌شوند.
 این ملی‌پوشان در حالی آماده حضور در بازی‌های کشورهای اسلامی می‌شوند که هنوز شرایط برپایی اردوی متمرکز فراهم نشده و مکانش مشخص نشده است.